Vorige week kon je bij Horseman al lezen wat Louis Van Gestel, de bezieler van Het Gestelhof, tot de paardenhouderij heeft aangezet en hoe het Gestelhof is ontstaan. Deze week vertelt onze gastheer honderduit over zijn liefde voor springbloed in de dressuurfokkerij en de toekomst van de dressuur in België.
“Ik wil graag eerst toch nogmaals benadrukken dat ik eigenlijk verkeerdelijk altijd gepercipieerd word als enkel een dressuurfokker. Ik begrijp dat natuurlijk wel, maar alle hengsten die ik ooit heb uitgebaat, waren springgefokt. Het is wel zo dat ik altijd geboeid ben geweest door de dressuursport. Mijn nichtje, Annelies Van Looveren, rijdt nu de dressuurpaarden die door mezelf zijn gefokt, maar ze heeft geen tijd om er meer te rijden dan ze nu al doet. Vandaar dat ik op dit moment geen dressuurveulens fok. Daarnaast lopen er ook nog een aantal jonge talenten in de wei, dus op dit moment aan paarden geen gebrek. Trouwens, alle paarden die hier ooit gestaan hebben, heb ik ook zelfgefokt. Ik ben geen handelaar en het is ook nooit mijn bedoeling geweest om dat te worden.”
[[{"fid":"2534","view_mode":"default","type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"img_20170321_103658.jpg","title":"img_20170321_103658.jpg","height":3120,"width":4160,"style":"height:3120px; width:4160px","class":"file-default media-element"}}]]
Gebrek aan afzetmarkt
Het een en ander heeft ook te maken met de moeilijke afzetmarkt die België toch nog steeds is als het op dressuur aankomt. “Op de een of andere manier, komt de dressuursport hier echt niet van de grond. Met als gevolg dat ook de fokkerij daar de gevolgen van draagt. Mensen die op zoek zijn naar dressuurbloed, gaan daarvoor op zoek in Nederland of Duitsland. België wordt al gauw over het hoofd gezien. Niet dat er hier geen goede dressuurpaarden gefokt worden, integendeel zelfs, maar het is een kwestie van perceptie. Een beetje het omgekeerde van wat er aan de hand is in de Belgische springpaardenfokkerij. Daar wordt een veulen al snel meer waard omdat hij Belgisch gefokt is, hoewel dat niet per definitie wil zeggen dat het een beter veulen is dan een veulen uit het buitenland. Let op, ik wil hiermee niet zeggen dat dat een slechte zaak is. Bij de perceptie die op dit moment bestaat, kan de Belgische fokkerij alleen maar wel varen. Het is dan ook kwestie van dit zo lang mogelijk vol te houden. Daarnaast is een springveulen ook makkelijker te verkopen puur op basis van de moederlijn of vrijspringen, wat in de dressuursport veel moeilijker is.”
Dressuurcultuur
Een echte reden voor het gebrek aan dressuurcultuur ziet Louis Van Gestel niet direct: “Het is zoals zo vaak een samenspel van factoren die het ‘em doen denk ik. Een van de hoofdredenen zou volgens mij wel eens genetisch kunnen zijn. Als ik naar een wedstrijd voor jonge paarden ga, dan zie ik daar veertig à vijftig echt goede springpaarden, terwijl het niveau in dressuur daar toch een pak minder is. Ik leid daar eigenlijk enkel uit af dat de genetische erfelijkheid van springen gewoon duizendmaal groter is dan in de dressuur. Springen is natuurlijke aanleg, bij dressuur moeten de paarden veel meer ‘gemaakt’ worden om het zo uit te drukken. De invloed van de ruiter, de opleiding en de omgeving is vele keren groter dan bij springen. Waarmee ik alweer niet wil gezegd hebben dat die zaken voor een springpaard onbelangrijk zouden zijn. Dat impliceert dat volgens mij het gemiddelde niveau van de dressuurruiters nog niet hoog genoeg is om de sport in België echt te doen floreren. Want het moet toch echt vastgesteld worden, dat het in België, ondanks verwoede pogingen van bijvoorbeeld het BWP, nog steeds niet van de grond komt.”
[[{"fid":"2632","view_mode":"default","type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"img_20170321_104739.jpg","title":"img_20170321_104739.jpg","height":4160,"width":3120,"style":"height:4160px; width:3120px","class":"file-default media-element"}}]]
Het genetische aspect is één zaak, maar Van Gestel ziet ook nog wel een aantal andere zaken die meespelen: “Ik vergelijk België vaak met Frankrijk, waar de springsport ook overheerst. Ik denk dat er op dit moment ook gewoon minder interesse is in ons land in dressuur, zo simpel is het. Als je het mij vraagt, zou de sport wel eens een echt icoon kunnen gebruiken, om een soort Anky-effect te creëren, zoals dat in Nederland is gebeurd. Mijn indruk is dat dressuur hier nog steeds beschouwd wordt als het toevluchtsoord voor wie bij het springen geen afstanden kan inschatten of niet snel genoeg kan rijden om mee te doen. Zolang die mentaliteit niet verandert, zal het nog wel even duren denk ik.”
Springmentaliteit
Aan de kwaliteit van de paarden, ligt het volgens Louis dan weer niet: “De paarden zijn goed genoeg. Om een goed dressuurpaard te hebben, heb je geen paard nodig dat extreem draaft, maar gewoon een paard met goede basisgangen. Dan kan de ruiter daarmee aan de slag en dan ben je al ver. Als ze dan ook nog eens groot zijn en de kleur mee hebben, heb je al bijna een absolute topper. Daarom dat ik het best aandurf om springbloed te gebruiken. Zeker op vlak van instelling en karakter. Andersom zou ik het absoluut niet doen, want dressuurbloed in een springlijn fokt alles kapot. Nu, ik denk niet dat de situatie hier snel zal veranderen. België is en zal nog wel even een springland pur sang blijven. En dat is maar goed ook (knipoogt)”
