Als het over de talenten van Paardensport Vlaanderen gaat, is Thibault Philippaerts (24) een vaandeldrager. Die status kreeg hij officieel in 2022, toen hij verkozen werd tot ‘Talent van het Jaar’. Een logische keuze, Thibault Philippaerts won dat jaar op het EK Young Riders teamgoud en individueel zilver. Een jaar eerder hield hij zijn generale repetitie met de gouden medaille op het BK. Wanneer we terugblikken op zijn jeugdparcours, tellen we op zijn EK’s drie gouden medailles, plus twee zilveren en één bronzen.
Er gaan weinig ruiters zijn die zo goed omringd werden met een vader als Ludo en broers als Olivier en Nicola.
En toch toont Thibault Philippaerts grote dankbaarheid voor de inspanning van het Talentenplan. ‘Ik maak al lang deel uit van het Talentenplan en heb met beide handen gebruik gemaakt van het uitgebreide palet dat werd aangeboden. Natuurlijk heb ik thuis leren paardrijden, al was het ook nuttig om eens een andere klok te horen van andere lesgevers. Een andere meerwaarde waren de diverse domeinen waar we thuis minder mee vertrouwd waren. Ik denk dan aan mental coaching, mediatraining, dieet en voedingsleer, diverse stages en clinics. Er zijn weinig aspecten die niet aan bod komen in het Talentenplan. Ik heb de voorbije jaren tevens veel gehad aan de begeleiding doorheen mijn beginnende sportieve loopbaan. Ik kon altijd terecht bij Evi (Vereecke) en Marlies (De Smet). Zij waren heel toegankelijk en altijd bereikbaar. Het is fijn dat je zo’n steunpunt en klankbord hebt.
Concreet?
Heb ik onder andere veel gehad aan mental coaching. Ik kreeg er handige tips die ik tot vandaag gebruik. Ik denk aan focus en concentratie. Hoe bewaar je dat op cruciale afspraken? Hoe ga je om me druk? Hoe werk je mentaal naar een belangrijke wedstrijd toe? Dat zijn belangrijke tools die je prestatie bevorderen.
Was het voor jou van kindsbeen af duidelijk dat je later ruiter zou worden?
Ik heb van veel sporten geproefd: van atletiek tot voetbal. Ik trainde tot vier keer per week. Voetbalmatchen worden echter ’s zondags gespeeld, simultaan met de jumpings. Dan moet je kiezen. Kun je je dat voorstellen, ik was 10, 11 jaar en had op die leeftijd al te weinig tijd (glimlacht). Ik kreeg thuis alle vrijheid, ze hebben me nooit gepusht en ik heb finaal zelf gekozen voor de paarden. Die sport op het hoogste niveau bedrijven was mijn ultieme droom.
En toch, klopt het dat jij aanvankelijk geen held was op je pony?
Dat is een understatement. Maar mijn droom om een grote ruiter te worden was sterker dan mijn angst. Mijn eerste pony’s waren geen succes. Ze stopten, ik viel en dat is niet goed voor je zelfvertrouwen.
Wie begeleidde je tijdens je eerste stappen op je pony?
Mama en tante Rita, de moeder van Pieter Clemens. Zij namen me mee naar mijn eerste wedstrijdjes. Papa reed nog en was daarnaast vaak op stap met Olivier en Nicola. Als zij grote wedstrijden reden was ik erbij vanop de eerste rij. Ik herinner me nog de EK jeugdmedailles van Nicola en Olivier. Ik zie hen nog Europees kampioen worden. Die beelden kan ik zo oproepen. Dat deed iets met hun kleine broer. Ik keek enorm naar hen op. Nog steeds trouwens.
Papa, Nicola en Olivier sprongen eens samen de landenprijs in Lissabon. Ik zie hun parcours nog. Jaren later heb ik in dezelfde piste ook de landenprijs gereden. Een speciaal gevoel, de film van vroeger speelde zich terug af tijdens de verkenning. Ik herinner me nog dat ik kleiner was dan de hindernissen en zoveel jaar later sprong ik er over.
Jij zag je broers winnen en dacht, dat kan ik ook?
Als klein manneke vind je dat zelfs vanzelfsprekend. Hoe ouder je wordt, hoe groter het besef dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Hoe was jij als ruiter?
Heel competitief. Ik wilde altijd winnen. Misschien naar het voorbeeld van mijn broers? Ik had vaak discussie met mama. Ik wilde vooral springen, zij wilde dat ik eerst dressuur leerde.
Omdat ik zo competitief was, was ik ook heel nerveus voor een wedstrijd. Het gebeurde zelfs dat mama onderweg naar een wedstrijd moest stoppen omdat ik moest overgeven van de stress. Op mijn pony herkende ze dat ook. Ze heeft meermaals gesuggereerd om te stoppen en een andere sport te kiezen. Maar ik bleef volharden. Mijn wil om te rijden was groter dan mijn angst en twijfel. De kentering kwam er dankzij pony Rosina. Zijn nam al mijn twijfel weg en gaf me zelfvertrouwen. Wellicht waren die eerste pony’s ook wel goed, maar was ik niet goed genoeg. Rosina kwam op het juiste moment in mijn leven. Zij was ook heel competitief en we begrepen elkaar. De trein was vertrokken.
En de trein naar school?
Dat was een lijdensweg. Dat was pas afzien, ik ging niet graag naar school. Dat was nog erger dan mijn eerste stapjes op de pony (lacht). Achteraf ben ik blij dat ik mijn secundair diploma behaald heb. Maar ik zat liever op mijn pony dan op de schoolbanken. Ik wilde ruiter worden, naar het voorbeeld van papa en Nicola en Olivier. En het begon ook goed. Mijn eerste EK, in 2014, was met de scholieren en ik won zilver. Het jaar nadien won ik individueel brons met de pony’s. Ik heb in die periode veel te danken aan Andre Frans, die altijd bij mij was en me begeleidde op concours. Mijn papa en broers waren zelf op concours en hadden geen tijd voor mij. Andre was in die periode een vaderfiguur.
Nicola en Olivier werden Europees kampioen met Carlos en Carisma, die allebei verkocht worden. Ben jij daar ook al mee geconfronteerd?
In 2015 werd ik Belgisch kampioen bij de scholieren met Cristallina vh Janshof Z en zij is nadien verkocht. Mijn paarden vormen daar geen uitzondering op. Zo werkt het thuis en zo blijven we in de sport. Natuurlijk is het vaak spijtig als er een paard vertrekt waar je een goede band mee hebt. Aan de andere kant laat een verkoop ook toe om te investeren in nieuwe paarden en zo blijft de continuïteit verzekerd.
Na je verplichte schooltijd, besluit je om in de leer te gaan bij Marco Kutscher. Wat was de motivatie?
Ik wilde verder studeren, maar niet op school. Papa vond het een goed idee om een tijdje in de leer te gaan bij een andere professionele stal en ik zag dat ook zitten. Marco Kutscher reed een weekend net zoals ik in Lier. Daar heeft papa de ontmoeting geregeld en het klikte. Ik ben vervolgens met enkele paarden voor enkele weken naar hem gegaan. Drie weken werden uiteindelijk anderhalf jaar.
Wat heb je daar geleerd?
Marco kan abnormaal goed rijden. Ik heb zijn succesjaren niet meegemaakt, daarvoor was ik te jong. Wat me bij hem thuis meteen opviel, is dat hij zijn paarden waanzinnig goed kan africhten en trainen. Marco rijdt niet meer permanent op het hoogste niveau, hij ontfermt zich voornamelijk over de opleiding van jongere paarden. In een kleine setting waardoor zijn paarden veel aandacht krijgen. Dat is al heel anders dan thuis waar het alle dagen heel druk is. In vergelijking is stal Philippaerts een groot bedrijf met veel paarden en veel medewerkers. Thuis reed ik vaak alleen. Bij Marco reden we de ganse dag samen, waardoor hij me constant kon bijsturen. Wij waren altijd samen en als er iets niet lukte, nam hij mijn paard even over. De begeleiding was met andere woorden veel intensiever. En als ik zie met hoeveel gevoel Kutscher rijdt, is hij voor mij één van de beste ruiters ter wereld. Hij komt uit de school van Ludger Beerbaum, dat zegt genoeg. Het mooie is ook dat Marco me nooit iets opgedrongen heeft. Op het einde van de rit zoekt elke ruiter zijn eigen systeem.
Hoeveel beter ben jij geworden na Kutscher?
Voor mijn passage bij Marco, zat ik in een moeilijke periode. Cataleya en Jaimi waren vertrokken en de sportieve successen bleven uit. Ik zat in een dipje. Als je geproefd hebt van je eerste successen, is het moeilijk om een stap terug te zetten. Dat is de realiteit van elke ruiter. Als je daar de eerste keer mee geconfronteerd wordt, is dat even slikken. Alles lukte met Cataleya en Jaimi, je zit in een positieve flow en dan lukt er plots met de nieuwe paarden niets meer en slaag je er niet in om nog een foutloze ronde te rijden. De timing van mijn vertrek naar Marco was perfect. Ik reed er vooral dressuurmatig en werkte intensief aan hun opleiding. Ik voelde mijn paarden bij wijze van spreken elke dag beter worden en dat gaf ook veel voldoening. Daarvoor putte ik dat uit wedstrijdresultaten, nadien uit het resultaat van ons dagelijks werk thuis. Ik ontdekte er een nieuwe voldoening.
Hoe blik jij terug op je EK’s? Veel medailles maar ook enkele teleurstellingen?
Ik heb het meeste geleerd van de EK’s waar het niet gelukt is. Dan stort je wereld in. Het probleem was ook dat ik niet altijd een verklaring vond. In onze sport moet je vaak iets ondergaan en die machteloosheid is frustrerend. Dat was in 2021 en als ik daar nu op terugblik, stel ik vast dat net de grootste teleurstellingen mijn beste brandstof zijn geweest om door te gaan. Al gaat daar wel een tijdje over. Het EK in 2021 was rampzalig, een jaar later word ik vice Europees kampioen.
Met Derby De Riverland, die jij ontdekte en gemaakt hebt?
Derby is een straf verhaal. Hij kwam naar onze stal in winter dat hij 8 jaar werd. Ik verbleef toen bij Marco Kutscher. Olivier, Nicola, Anthony, Stijn, allemaal hebben ze Derby geprobeerd, hij kon niemand overtuigen. En papa was evenmin enthousiast. Derby kwam naar ons via onze Franse contactpersoon. Het was meer een vriendendienst. Derby stond hier, maar niemand toonde interesse. Tijdens mijn verblijf bij Marco Kutscher kwam ik regelmatig enkele dagen naar huis. Het was op een moment dat alle paarden in Oliva waren. Ik verveelde me en vroeg of er niets te rijden was? Pak die Fransman eens, Derby is zijn naam. Ik kende hem totaal niet. Van bij de eerste sprong gaf Derby mij aan waanzinnig goed gevoel. Ik was onder de indruk. In tegenstelling tot alle andere ruiters op stal, kon Derby me wel overtuigen. En wel meteen van bij de eerste sprong. Ik zei direct aan papa dat hij Derby moest kopen. Hij dacht er duidelijk anders over. Papa wou Derby vooral verkopen. Er zijn enkele klanten geweest en gelukkig viel hij niet in de smaak. Ik bleef overtuigd en drong aan bij mijn papa om hem te kopen. Zijn besluit stond vast: Derby moest terug naar de afzender, terug naar Frankrijk. En wat gebeurde er toen? De grote Rhino uitbraak in Europa waardoor alle paarden in quarantaine moesten. Derby mocht dus niet vertrekken.
Zonder Rhino was jij nooit Belgisch en Europees kampioen geworden?
Dan was hij terug naar Frankrijk gestuurd, einde verhaal van Derby en mij. Papa heeft hem uiteindelijk toch gekocht, voor mij want hij was er niet zot van. En het heeft lang geduurd voor hij inzag dat Derby beter was dan hij dacht. Dat was mijn eerste overwinning (glimlacht). Thuis zei iedereen nee tegen Derby, ik zei als enige ja en papa is mij gevolgd. Dat vond ik wel mooi van hem.
Ik weet nog wat papa achteraf vertelde: ‘je weet het nooit met een paard. Het geloof van de ruiter doet wonderen.’ Ik geloofde van bij de eerste sprong in Derby en paarden voelen ook dat je in hen gelooft. Je kan ver komen met een paard als je rustig, geduldig en consequent blijft. Je moet luisteren naar je paard en niet overhaast te werk gaan.
Wil jij in de voetsporen treden van je grote broers?
Dat is alleszins het doel en de ambitie. Onze stal is in volle expansie en daar ga ik een rol in spelen. De sport zal altijd een zeer belangrijk aandeel krijgen, daarnaast zal ik me ook ontfermen over de scouting en opleiding van jong talent. Wij investeren veel in jonge beloften en die moeten kansen krijgen om zich te ontwikkelen. Hopelijk naar 5* level. Een boeiend traject. Een beetje zoals ik dat heb afgelegd met Derby De Riverland. Topsport is het einddoel, al weten we allemaal dat niet elk paard daarvoor in aanmerking komt. En zelfs dan zullen die paarden verkocht worden. Een beetje zoals het nu draait, maar dan groter. Tot nu slagen Nicola en Olivier er steeds in om zich op het hoogste niveau te handhaven. Mijn ambitie is om me daar op termijn bij aan te sluiten.
Hoe verliep de opstap van jeugdruiter naar profruiter?
Het eerste jaar was dat heel raar. Als jeugdruiter heb je elk jaar doelen; de landenprijzen, het BK en het EK. Allemaal wedstrijden om naar uit te kijken. Plots ben je senior en is een BK of EK minder evident. Welke concours rijd je dan? Dat vraagt enige aanpassing. Nu leid ik hoofdzakelijk jonge paarden op en heb ik een groep beloftevolle paarden die ik meeneem naar de Sunshine Tour en Arezzo voor de ervaring. In tegenstelling tot de jeugdjaren, kijk ik nu als senior meer naar de lange termijn. Dat is belangrijk voor mijn paarden en finaal gaat het over hen.
Bron: Paardensport Vlaanderen
