In het beste geval hoef je er nooit beroep op te doen. In het slechtste geval ben je blij dat je ze hebt: de R-verzekering van Arena NV via Paardensport Vlaanderen, die je buitenlandse repatriëring mogelijk maakt. Een geluk bij een ongeluk, weet Ann: ‘omdat veel verzekeringen repatriëringen na een ongeval uitsluiten als je als sporter deelneemt aan buitenlandse wedstrijden met prijzengeld.’ En dat was net was Ann overkwam op een wedstrijd in Valencia.
Gebroken dijbeen
Ann Carton-Grootjans is al jaren een vaste waarde in het internationaal circuit en behoort tot de betere amazones van Vlaanderen. Jonge paarden opleiden tot CSI-niveau is haar corebusiness. In die context reisde ze eind februari 2025 met enkele paarden naar Valencia om zich voor te bereiden op het buitenseizoen. Alles verliep vlekkeloos, de eerste week sprong ze zelfs op het podium van een rankingproef. Tijdens de tweede week trad Ann aan met een zevenjarige. Ze viel al voor de eerste hindernis: ‘Het was heel bizar en ik heb gaten in mijn geheugen. Ik herinner me enkel nog flarden. Voor hindernis één schrok mijn paard en viel ik. Ik dacht dat de val meeviel. Blijkbaar heb ik een torsie ondergaan en is daardoor mijn dijbeen gebroken. Het was niet de eerste keer dat ik van een jong paard viel en ik ben vertrouwd met breuken. Dit was wel de pijnlijkste van allemaal. Bewegen was geen optie, laat staan rechtstaan. Het was dus wachten op de hulpdiensten van het ziekenhuis. Omdat de breuk zo pijnlijk was, was het geen sinecure om me in de ambulance te krijgen.’
Dinsdag geopereerd, zaterdag gerepatrieerd
‘En plots was ik niet op de concours van Valencia, maar in het ziekenhuis van Valencia. Daar bleek na de diagnose dat een onmiddellijke repatriëring naar België geen optie was. De chirurg in België die mij in het verleden al meermaals bijstond na valpartijen en breuken, bevestigde de diagnose van zijn collega’s in Valencia. Het beste was om daar geopereerd te worden. Enerzijds wilde ik zo snel mogelijk naar huis, anderzijds was de pijn zo ondraaglijk dat repatriëren onmogelijk was. Ik ben zaterdag gevallen, dinsdag geopereerd en de volgende zaterdag per vliegtuig naar België gerepatrieerd.’
Een geluk bij een ongeluk
‘Het geluk bij het ongeluk is dat ik dankzij Paardensport Vlaanderen een R-verzekering bij Arena NV heb, waardoor de repatriëring vlekkeloos verlopen is. Na de operatie was de pijn onder controle. Vier dagen later bracht een ziekenwagen me tot aan het vliegtuig. Op de luchthaven van Zaventem stond de volgende ziekenwagen klaar om mij naar huis te brengen.
Mijn man Filip heeft zich bekommerd om de administratieve afhandeling met de R-verzekering en dat is heel correct verlopen. We werden tevens onmiddellijk gecontacteerd door Paardensport Vlaanderen om ons bij te staan. Hun oprechte bekommernis en bezorgdheid was een hart onder de riem.’
Iedereen aanraden
‘De repatriëringverzekering is een uitbreiding van de standaardpolis van Arena NV via het lidmaatschap bij Paardensport Vlaanderen, al kan ik het iedereen aanraden. Omdat je ziekenfonds hierin niet tussenkomt. Je staat daar niet bij stil, maar er is geen tussenkomst van de mutualiteit als je deelneemt aan buitenlandse wedstrijden. Gelukkig waren we hiervoor verzekerd bij Arena NV via Paardensport Vlaanderen.’
Niet kunnen of mogen paardrijden is het ergste wat me kon overkomen
Eenmaal thuis ging Ann op controle bij haar chirurg en volgde een revalidatie met viermaal kine per week. En zoals dat steeds gaat met paardensportbeoefenaars, blijven ze ondanks alles toch gebeten door de paardenmicrobe: ‘Dat is sterker dan jezelf. Ik ben effectief terug aan het paardrijden. In Valencia spraken de dokters van een revalidatie van zes maanden tot een jaar. Daar werd ik wanhopig van. Thuis gaf mijn chirurg me meer moed. En kijk, we zijn nu drie maanden verder en ik zit al op een paard. Niet kunnen of mogen paardrijden is het ergste wat me kon overkomen. Je wilt niet weten hoeveel deugd het deed om opnieuw in dat zadel te zitten.
Nu, ik beken, ik voel het wel hoor.
Hoe is het ondertussen met dat paard dat je val veroorzaakte?
‘Die is terug naar zijn eigenaar. Het paard was bij mij in opleiding en die kon ik na de val niet verderzetten.’
Hoe raar is het om de draad terug op te pikken?
‘Dat is heel bijzonder. En toch stapte ik de eerste keer niet op met een bang hartje, omdat paardrijden mijn leven is, dat zit in mijn bloed en genen. Het was wel spannend, omdat ik vroeg herbegon en wij vooral bloedpaarden op stal hebben. Het was even wennen. In regel houd je je paard tussen je twee benen. Nu stel ik vast dat ik onbewust de druk en steun op mijn rechter (gebroken) been vermijd. Het is een kwestie van tijd voor alles in zijn plooi valt. Alleen is geduld niet mijn grootste eigenschap. Er ligt een zware periode achter mij en kijk hoopvol naar de toekomst. Ik kijk uit naar een mooie zomer’, besluit Ann met een positieve noot.
