"Tijdens dit Europees kampioenschap hebben we een echte vernieuwing meegemaakt", aldus Grégory Wathelet

"Ik vond deze finale te gemakkelijk, zoals blijkt uit het te grote aantal foutloze omlopen – negen om precies te zijn. Het zou interessant zijn om te analyseren waarom, maar hoe dan ook leverde de finale toch mooi sport op. Ik verkies altijd dat de paarden goed springen boven het feit dat ze in valstrikken worden gelokt. Toch is het jammer dat sommige combinaties die tijdens het hele kampioenschap geen enkele balk raakten, zonder medaille naar huis gaan. Ik weet niet of dat al eerder is gebeurd in de geschiedenis van dit kampioenschap.

Als je de lijnen nauwkeuriger bekijkt, leken sommige ingewikkeld, maar het leek alsof iedereen ze gemakkelijk kon nemen. Het is jammer dat het kampioenschap werd beslist met te veel foutloze omlopen, waardoor het klassement in de jachtproef werd bepaald. Evolueren we naar kampioenschappen die al op de eerste dag in detail worden beslist? Die vraag moet gesteld worden. In elk geval sprongen de paarden uitstekend. Wat kan men meer vragen? Het zou interessant zijn om hierover te debatteren, vooral met de ruiters die deelnamen aan het kampioenschap. Ik sprak met enkelen van hen en de meningen verschillen een beetje, maar over het algemeen ontbraken er enkele elementen om het moeilijker te maken.
Om dit technisch te illustreren: vrijdag was er een optie van zes of zeven galopsprongen in een lijn. Zodra de ruiters hun keuze hadden gemaakt, was het uitvoeren van zes of zeven sprongen relatief comfortabel, terwijl de afstanden soms complexer zouden mogen zijn. Dat is precies de moeilijkheid van het werk van de parcoursbouwer (in dit geval de Spanjaard Santiago Varela, red.). Ik zeg niet dat de parcoursen te gemakkelijk waren, maar de precisie van de combinaties is tegenwoordig zo groot dat het hen geen problemen opleverde."

"Uiteraard ben ik teleurgesteld voor Steve (Guerdat, derde in het voorlopige klassement en vervolgens met één en daarna twee fouten in de finale met Albführen’s Iashin Sitte, waardoor hij terugzakte naar de twaalfde plaats, red.). Ik denk dat er in de finale net iets ontbrak. De drie eerste verdienen hun medaille ten volle. Richard Vogel en Gilles Thomas behaalden voor het eerst een individuele medaille (de Duitser goud met United Touch S en de Belg brons op Ermitage Kalone, red.). Scott Brash had er al één (brons met Hello Sanctos van het Gravenhof tijdens het EK in Herning in 2013, red.). Het podium liet dus nieuwe gezichten zien. Zoals we tijdens dit kampioenschap zagen, maakten we een echte vernieuwing mee en zagen we nieuw bloed opkomen. Zelfs wat Richard betreft, lijkt het alsof we hem al tien jaar kennen, maar hij rijdt pas drie of vier jaar op het hoogste niveau. Hetzelfde geldt voor Gilles, die ook jong is en sinds twee of drie jaar tot de elite behoort. Natuurlijk is het iets anders voor Scott, die al langer meedraait en al meerdere teammedailles heeft verzameld (de Schot is onder meer tweevoudig olympisch kampioen met het team, red.).
Wat de paarden betreft, is er ook nieuwigheid met Ermitage, die elf jaar is en pas zijn tweede kampioenschap rijdt. De merrie van Scott (Hello Folie de Nantuel, red.) is tien jaar oud, net als het paard van Thibeau Spits, Impress-K van’t Kattenheye Z. Ze staan aan het begin van hun carrière op dit niveau. Natuurlijk ben ik blij voor Gilles, ik vind zelfs dat zijn paard het beste sprong in de finale, zijn twee omlopen waren perfect en ik heb niet de indruk dat ze een balk hebben geraakt. Eerlijk gezegd had Scott veel geluk, ik weet niet eens hoe hij uit de triple is gekomen vandaag. Twee of drie keer had hij echt geluk, vooral op een oxer die behoorlijk trilde. Alle sterren stonden voor hem goed en niets kon hem tegenhouden. Als je goed kijkt naar de laatste lijn van United Touch, zie je ook dat hij de uitgang van de triple en de daaropvolgende witte verticale vrij hard raakte. Natuurlijk is er op dat moment veel druk, maar uiteindelijk draaide alles in hun voordeel uit. Thibeau Spits (uiteindelijk negende, red.) reed ook een prachtige finale, ik doe mijn hoed voor hem af. Op zijn jonge leeftijd is dat echt indrukwekkend!"

Voor Scott Brash, "stonden alle sterren goed", volgens de Belg.

© Scoopdyga

"Het valt me op dat er vaak hengsten zijn bij de prijsuitreikingen van kampioenschappen. Zijn ze beter? In elk geval waren er deze keer twee van de drie. De drie podiumpaarden waren deze keer nogal verschillend. United Touch is natuurlijk uitzonderlijk, hij heeft een totaal ongewone beweging. Hij is niet zo groot, ook al lijkt hij dat wel. Ermitage is een klassieker sportpaard, terwijl Folie een merrie is met veel energie, bloed en een typisch Franse kwaliteit. Dat toont fokkers aan dat er geen standaardtype paard is om te fokken, maar dat weten we natuurlijk al lang.

Ben Maher werd opnieuw vierde (voor de vierde keer eindigt de Britse olympisch kampioen net naast het podium, red.), wat moeilijk te verteren moet zijn. Een kampioenschap is lang en het draait om details. Kijk maar: afgezien van zijn overwinningen in de wereldbekerfinales, heeft Marcus Ehning bijvoorbeeld nooit een individuele titel behaald op een groot buitenkampioenschap (wat eerder werd geanalyseerd in onze kolommen, red.). Steve Guerdat won op zijn beurt drie wereldbekerfinales, maar met drie verschillende paarden, en nooit met zijn uitzonderlijke Nino (des Buissonnets, red.), een van de beste paarden uit zijn carrière. In kampioenschappen moet alles kloppen. Wat United Touch S betreft: hij miste twee keer net de overwinning in de Grote Prijs van CHIO Aken. Hij is niet zo oud (de hengst is dertien jaar, red.), dus hij heeft nog veel te winnen, maar we wachten al een tijdje op een grote overwinning voor een hengst van zijn kaliber, want hij vertegenwoordigt het typische kampioenschapspaard. Bovendien is zijn ruiter sterk en kan hij kalm blijven onder druk. Als je de startlijst bekijkt, waren er zoveel combinaties die medaillekandidaten waren.

Seamus Hughes Kennedy (drieëntwintigjarige Ier, uiteindelijk vijfde met ESI Rocky, red.) was echt verbluffend. Persoonlijk kende ik hem niet en ontdekte ik hem tijdens de CSIO 5* van La Baule. Ik dacht toen al dat alles er gemakkelijk uitzag met zijn grote, oplettende en wendbare paard. Hij lijkt mentaal zeer koel. Ik weet nog niet wat ik van zijn rijstijl moet vinden, ik zou hem graag met andere paarden zien. Toen ik het opzocht, ontdekte ik dat hij twee jaar geleden Europees kampioen Young Riders werd, terwijl zijn paard pas acht jaar oud was! In het algemeen zijn hun resultaten indrukwekkend, ze rijden constant foutloze rondes.
Wat betreft Antoine Ermann (beste Fransman en zestiende met Floyd des Prés, red.), hij reed vier goede foutloze rondes, wat veelbelovend is voor de toekomst. Ik denk dat hij een goede troef zal zijn voor Frankrijk, vooral omdat hij er heel rustig uitziet. In België hebben we het geluk dat we al jaren kunnen rekenen op jonge ruiters, en ik heb het gevoel dat Frankrijk nu ook die richting uitgaat en werkt aan hun opvolging. Tijd voor de jongeren! Hetzelfde geldt voor Duitsland, dat zich de afgelopen jaren vernieuwd heeft. Natuurlijk zijn de ruiters daar niet zo jong, maar Christian Kukuk is niet oud en werd afgelopen zomer olympisch kampioen, Richard is jonger dan dertig en zijn partner Sophie Hinners (zesde op het EK, red.) ook… Ik denk dat Duitsland even in een dipje zat en tijd nodig had voor vernieuwing, maar het was het waard. Kortom, ik denk dat het grote publiek deze week veel nieuwe gezichten heeft ontdekt."