De sportwereld ligt de komende weken volledig stil door het Corona virus. Om de vele bezoekers van Horseman niet in de kou te laten staan, zorgt Horseman in samenwerking met Puissance voor enkele reportages die in de voorbije Puissance edities werden gepubliceerd.
Elke Bleyaert, vriendin van profwielrenner Jasper Stuyven
Na een zware val van haar paard ontdekte Elke Bleyaert (27) de liefde voor een… stalen ros. De vriendin van de Belgische profwielrenner Jasper Stuyven (Team Trek/Sagafredo) raast nu vaak door de natuur op haar mountainbike. “Ik zit bijna even graag op de fiets als op mijn paard”, vertelt de sympathieke Elke Bleyaert aan Puissance.
Jij komt uit een echte paardenfamilie.
“Hoewel ik in 2017 noodgedwongen moest stoppen met paardrijden, verkocht ik mijn paard ‘Zavier’ nog maar enkele maanden geleden. Tot dat moment hielp mijn grootvader, Medard Bleyaert, intensief bij de verzorging van mijn paarden. Mijn grootvader woonde maar één straat verder en was bijna altijd bij mij als ik aan het trainen was. Hij onderhield ook de stallen omdat hij vond dat hij dat beter deed dan mij (lacht) en grootvader en vader kwamen ook heel vaak naar de wedstrijden kijken. Mijn vader, Peter Bleyaert, heeft heel wat wedstrijden eventing gedaan op LRV-niveau. Ik begon zelf met paardrijden op mijn elfde. In mijn beginjaren heb ik af en toe gesprongen, maar daarna voelde ik me beter in dressuur. Ik reed bij Stal Ter Burcht in Maldegem, waar ik vaak trainde bij Ronny Cromheecke. Toen ik in Leuven ging wonen, trainde ik bij Nick Van Laer en Linda Meisch. Twee keer werd ik provinciaal kampioen van West-Vlaanderen. Ik reed in de L1 en L2 klasse.”
[[{"fid":"15567","view_mode":"default","type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"-bley19m382.jpg","title":"-bley19m382.jpg","height":400,"width":600,"style":"height:400px; width:600px","class":"file-default media-element"}}]]
Tot die val…
“Papa lachte wel eens dat je pas een “echte amazone” bent als je wel eens van je paard valt. Het hoort er inderdaad bij, maar in 2014 viel ik echt ongelukkig van mijn paard. Geen overdreven zware val, maar wel één met ernstige gevolgen. Een instabiliteit van mijn bekken, in combinatie met het samenleven met een profwielrenner, zorgde er uiteindelijk voor dat ik moest stoppen met paardrijden. Ooit hoop ik nog terug te kunnen starten, maar dat doe ik alleen als ik zeker terug wedstrijden op niveau mag rijden. Dressuur spreekt me het meeste aan, maar western zou ik misschien ook wel eens willen proberen. Dat competitieve zit echt in mij.”
Op dat vlak lijk je dan wellicht op je vriend. Hoe leerden jullie elkaar kennen?
“Mijn broer was ook wielrenner, waardoor ik wat mensen kende in dat wereldje. Eigenlijk was ik eerst geen fan van Jasper, maar al snel bleek dat ik een verkeerd beeld had van hem (lacht). Vijf jaar geleden viel ik voor zijn charmes en werden we een koppel. Ik wist dus dat hij profrenner was en dat ik me op dat vlak wel wat zou moeten aanpassen. Zo verhuisde ik van Maldegem naar Leuven."
Al zijn jullie niet vaak samen thuis?
“Neen, dat is zo als je samenleeft met een profwielrenner die de wereld rondreist voor zijn wedstrijden. Jasper is slechts één maand per jaar ongeveer thuis, maar gelukkig hebben we zo wel veel contact”, lacht Elke terwijl ze met haar smartphone in de lucht zwaait. “De wedstrijden in België probeer ik live bij te wonen, al weet je dat je hem maar vijf minuutjes voor en na de koers kan zien. Tijdens de zomer reis ik enkele dagen naar de Tour de France. Het wielrennen heeft er ook al voor gezorgd dat ik veel nieuwe mensen leerde kennen. Zo trek ik veel op met de vriendinnen van Wout Van Aert en Yves Lampaert. Dan lachen we wel eens dat wij elkaar vaker zien dan onze mannen."
[[{"fid":"15568","view_mode":"default","type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"-bley19m306.jpg","title":"-bley19m306.jpg","height":400,"width":600,"style":"height:400px; width:600px","class":"file-default media-element"}}]]
Kijk je met een bang hartje naar zijn wedstrijden?
“Neen, eigenlijk niet. Zeker na wat ik meemaakte, weet je dat vallen bij de sport hoort. Dat zie ik als een risico van het vak. Het zou me ook veel te veel stress bezorgen, mocht ik alleen maar bezig zijn met hopen dat Jasper niet valt. Natuurlijk ben ik ook blij wanneer hij heelhuids over de finish komt en ik leef ook wel mee tijdens de wedstrijden. Hoewel ik ondertussen veel vriendinnen heb in de wielerwereld, ga ik eigenlijk het liefst alleen naar een koers kijken. Omdat je dan van niets of niemand afhankelijk bent en ook makkelijker kan inspelen op een situatie als dat nodig is. Jasper en ik praten ook regelmatig over de koers.
Wielrennen is wel heel anders dan paardrijden?
“Ja, als dressuurruiter pendelde ik bij wijze van spreken tussen de stal, de trainingspiste en de wedstrijden. Voor de rest moest ik daar niet echt veel voor laten of speciaal voor doen. Ik mocht ook al eens frietjes eten of een pintje drinken (lacht). Dat is bij die profwielrenners wel anders. Zij reizen de wereld rond van de ene stage naar de andere koers. Ze moeten op hun voeding letten en mogen bijvoorbeeld niet gaan skiën of met de motor rijden.”
Toch zie je ook heel wat gelijkenissen tussen wieler- en paardensport.
“Door zelf intensief te beginnen fietsen, vooral mountainbiken, leerde ik opnieuw genieten van de natuur. Door de bossen crossen op je paard of op je fiets is bijna hetzelfde gevoel. Dat gevoel van vrijheid vind ik zalig. Wie een paard heeft, kent de bijzondere band die je daarmee creëert. In tegenstelling tot wat je soms zou denken, hebben wielrenners ook vaak een speciale band met één van hun fietsen. Zo hangt bij ons de eerste fiets waar Jasper de klassieker Parijs-Roubaix op reed tegen de muur. Ik kan moeilijk een zadel tegen de muur hangen als herinnering, maar ik heb wel een klein stukje van de staart van ‘mijn Zavier’ bij gehouden. Ik had zo’n emotionele band met mijn paard, dat ik het pas bijna twee jaar na mijn val over mijn hart kreeg om het te verkopen. Nu besef ik dat dat ook Zavier de beste oplossing was omdat die nu terug wedstrijden kan rijden, al blijf ik het emotioneel moeilijk vinden om om te gaan met paarden. Ik heb vriendinnen genoeg met paarden waarop ik zou mogen rijden, maar het spreekt me niet aan als het niet mijn paard is en ik niet toe kan werken naar wedstrijden.”
[[{"fid":"15569","view_mode":"default","type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"-bley19m085.jpg","title":"-bley19m085.jpg","height":400,"width":600,"style":"height:400px; width:600px","class":"file-default media-element"}}]]
Jij rijdt nu ook wedstrijden, maar dan op een stalen ros.
“Ik heb inderdaad met de mountainbike een nieuwe liefde ontdekt. Begin vorig jaar heb ik samen met een vriendin deelgenomen aan de Grand Raid Nisramont in de Ardennen. Een combinatie van kajakken, mountainbiken en lopen. Kajakken viel erg tegen en zal je me niet snel meer zien doen (lacht). Het fietsen en het lopen – waar we veel voor trainden – verliep wel goed. Uiteindelijk finishten we als 54ste op 120 duo’s en waren we bij de vrouwen het zevende duo dat de aankomst haalde. De combinatie mountainbiken-lopen wil ik zeker blijven doen. Soms droom ik met Jasper wel eens luidop om samen deel de nemen aan ‘Cape Epic’, naar verluidt de zwaarste mountainbikewedstrijd ter wereld door de natuur in Zuid-Afrika. Over acht dagen moet je dan ongeveer 800 kilometer fietsen en tot 15.000 hoogtemeters overwinnen."
Wat een uitdaging! En reed Jasper ooit al eens op een paard?
“Nee, en ik dat zie ik hem nog niet snel doen (lacht). Hij is wel af en toe mee geweest naar mijn wedstrijden. En voor mijn eerste verjaardag, toen we nog niet lang samen waren, verraste hij me met een paardenstal in chocolade. Eén van de leukste cadeaus die ik van hem gekregen heb."
Het was een heel aangename kennismaking. Puissance wenst je nog heel veel succes in alles wat je doet. En als je ooit weer deelneemt aan wedstrijden op je paard, komen we je nog eens opzoeken. Doe de groeten aan Jasper!
“Doe ik. Jullie zijn bedankt. Ik vond het ook heel fijn om een fotoshoot te mogen doen op de Kalmthoutse Heide en ik kijk uit naar de reacties op mijn verhaal in Puissance. Een prachtig magazine!"
De volledige fotoshoot met Elke is op de website van Dirk Caremans - Hippo Foto terug te vinden.
