Met een zeldzame bescheidenheid voor een kampioen van zijn kaliber behoort Scott Brash toch ongetwijfeld tot de groten in zijn discipline. Olympisch teamgoud in Londen in 2012, voormalig nummer één van de wereld, en tot nu toe de enige ruiter die de Rolex Grand Slam in het springen heeft weten te winnen: de negenendertigjarige Schot voegde afgelopen zomer in Parijs opnieuw een gouden medaille aan zijn palmares toe. Vervuld en tot rust gekomen, beleefde hij de afgelopen maanden een terugkeer in topvorm, getuige zijn drie overwinningen in vijfsterren-Grand Prix, in Doha, Shanghai en Sankt Gallen sinds het begin van het jaar. Na afscheid te hebben moeten nemen van zijn beste paarden en het herstel van andere te hebben afgewacht, heeft de geboren Peebles-man de middelen en het geduld gevonden om een nieuwe groep uitzonderlijke paarden op te bouwen. Met Hello Mango, waarin hij het volste vertrouwen heeft, Hello Folie, Hello Chadora Lady, Hello Valentino en natuurlijk zijn trouwe Hello Jefferson, kan de sympathieke ruiter met vertrouwen naar de komende seizoenen kijken.
Naast zijn carrière op het hoogste niveau, volgt hij ook nog steeds aandachtig zijn geliefde Hello Vincent, die voor het dekseizoen 2025 is teruggekeerd naar Frankrijk, via het scherm tijdens de hengstenshow in Saint-Lô. Scott Brash investeert bovendien steeds meer in de fokkerij. Van de eerste stappen van zijn veulens – onder het waakzame oog van zijn zus en het hele team op zijn geboortegrond – tot aan het zadelmak maken en de eerste ritten onder het zadel: hij mist geen enkel stadium van hun ontwikkeling en draagt aan elk daarvan actief bij. In een uitgebreid en gepassioneerd interview vertelt hij over zijn werkwijze, het potentieel van de eerste parels die hij heeft gefokt, zijn huidige groep paarden en andere onderwerpen. Dit is het laatste deel.
Zonder fokkers, zoals u zelf al aangaf, zouden paarden niet bestaan – en de paardensport al helemaal niet. Toch blijven zij vaak in de schaduw staan. Wat zou er volgens u kunnen worden gedaan om hun werk meer erkenning te geven?
Dat is een goed punt, en zonder fokkers zouden we er vandaag de dag inderdaad niet zijn. Het lijkt mij essentieel om hen erkenning te geven. Volgens mij is dat de laatste jaren ook al sterk verbeterd. Het succes van paarden zoals M’Lady of Folie straalt af op hun fokkers. Tegenwoordig hecht de sport meer belang aan de afstamming van paarden, een beetje zoals in de rensport. Fokken wordt steeds populairder. Ik denk dat een fokker goed kan leven van het fokken van een uitstekend paard, zeker als hij of zij de foklijn behoudt. Als er nog een ander toptalent uit die lijn voortkomt, vergroot dat opnieuw de interesse voor die afstamming.
Hoe dan ook, het is belangrijk om het werk van fokkers te blijven erkennen en onder de aandacht te brengen. Dat kan bijvoorbeeld ook via initiatieven van concoursorganisatoren. Zij hebben op dat vlak trouwens al veel inspanningen geleverd. Ik herinner me nog dat de fokker van Sanctos in Genève werd uitgenodigd en gehuldigd! Hij kreeg een prachtig horloge en de organisatoren hadden een mooie ceremonie voor hem georganiseerd. Om naar Genève te komen, was hij zelfs voor het eerst in zijn leven op het vliegtuig gestapt! Een geweldig verhaal, mogelijk gemaakt door de organisatoren en sponsors van het evenement (in 2024 werd ook Ralf Lütje, de fokker van Monaco – winnaar van de Rolex Grand Prix – beloond met een premie voor de fokker, geschonken door het concours, red.). Maar veel organisatoren proberen dit soort initiatieven op te zetten en doen op dat vlak uitstekend werk.
Willy Taets, fokker van Sanctos van het Gravenhof, werd enkele jaren geleden in het zonnetje gezet in Genève. © Dirk Caremans / Hippo Foto
Net als bij andere paarden worden ook die van u systematisch hernoemd, waarbij hun oorspronkelijke naam — vaak verwijzend naar hun fokker — verdwijnt. Waarom maakt u die keuze?
Mijn eigenaren (Lord & Lady Kirkham en Lord & Lady Harris, red.) hebben altijd het voorvoegsel "Hello" gebruikt. Hun eerste paard heette Hello Max, en sindsdien is dat gebleven. Ze vinden het leuk om hun paarden Hello te noemen, gevolgd door een naam. Ik vind het ook belangrijk dat zij als eigenaars erkenning krijgen. Net zoals we er niet zouden zijn zonder fokkers, zouden we er ook niet zijn zonder mijn eigenaren. Soms hebben sommige paarden bovendien extreem lange of ingewikkelde namen. Ik hou van namen die uit één woord bestaan, zoals Sanctos, Folie, enzovoort. Die zijn gemakkelijk te onthouden en uit te spreken voor de meeste mensen. Uiteraard is dit afhankelijk van persoonlijke voorkeur. Als eigenaren een paard kopen, vind ik het normaal dat ze een naam mogen kiezen die hen aanspreekt.
Hello Vincent is nu twee jaar actief als dekhengst. Welke eerste balans kunt u opmaken van dit nieuwe hoofdstuk in zijn carrière?
De eerste veulens van Vincent zijn pas vorig jaar geboren. We staan dus nog maar helemaal aan het begin van zijn carrière als fokhengst. Ik heb zelf een paar van zijn eerste nakomelingen. Ursula, M’Lady en Folie hebben elk een veulen van Vincent gekregen. Het is geweldig om ze te zien! De eerste indrukken van Vincents nafok zijn dat hij prachtige veulens geeft — net als hijzelf trekken ze echt de aandacht. Ik vind dat hij bepaalde kwaliteiten goed doorgeeft, en ik denk dat we in de toekomst heel veel zeer, zéér goede nakomelingen van hem zullen zien. Ik heb veel van zijn veulens gezien, uit verschillende merries van over de hele wereld, en ze hebben allemaal dat mooie voorkomen en een sterk model gemeen. Vaak taggen fokkers me op hun foto's op sociale media, en dat is altijd erg leuk om te zien. We zullen nog een paar jaar moeten wachten om te weten hoe zijn zonen en dochters springen, maar als ze zijn kwaliteiten hebben geërfd, worden het uitstekende sportpaarden.
In afwachting dat zijn uteriene zus, Image de Coquerie, haar opleiding voortzet binnen de stallen van Brash, wijdt de prachtige Coquin de Coquerie, alias Hello Vincent, zich nu volledig aan de fokkerij. © Sportfot
