Het Oost-Vlaamse dorp Maarkedal zou normaal gezien dit weekend het decor vormen voor de nationale LRV kampioenschappen eventing bij de pony's en paarden. Echter, door de gekende Corona omstandigheden, geen nationale kampioenschappen in de Vlaamse Ardennen.
Horseman zou Horseman niet zijn als we de sfeer van deze kampioenschappen de komende dagen niet zouden brengen. #beleefLRV, niet waar?
De komende dagen blikken we met enkele nationale pony kampioenen terug op hun titel. Na Jorich Spits afgelopen donderdag (kampioen in 2012) en Nick Bossaerts gisteren (kampioen in 2007), keren we samen met Elise Korsten (ponyclub Overpelt) terug naar het kampioenschap van 2005.
Wat kan je nog vertellen over het kampioenschap dat je won met jouw pony?
Goh, dat is al enkele jaren geleden… Het was in een jaar waar ik ook al met Maestro op nationaal niveau eventing reed. Deze eventing in Minderhout stond ook op de planning.
Zoals nog steeds was het ’s morgens eerst de dressuurproef. Dat verliep goed, want daar moest je altijd al goed mee starten om de score zo laag mogelijk te houden. Daarna was het cross-onderdeel, dat gaf nooit problemen voor Maestro. Hoe korter de tijd en hoe technischer de omloop, hoe liever Maestro het had. Dan was hij in zijn element. Als laatste onderdeel was er nog het springparcours en meestal had je dan al uitgeteld hoeveel strafpunten dat je nog maximaal mocht behalen om je plaats te behouden in het klassement. Dus toen we over de finish kwamen was de titel op zak.
Was dit jouw mooiste herinnering uit jouw ponytijd? Of waren er nog andere mooie momenten?
Het was één van de vele mooie herinneringen uit mijn ponytijd. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn ponytijd prachtig was. Ik had een heel aantal pony’s om mee te nemen naar wedstrijden. Maestro en Carl van de Liemers waren toch wel mijn topfavorieten. Maestro is eigenlijk de enige pony waar ik eventing mee deed. Een ander mooi hoogtepunt was de eerste plaats op het indoorkampioenschap in DM Barema A (ik geloof in 2003 met Carl) en er waren ook verschillende eerste plaatsen in het stijlrijden op de nationale kampioenschappen in DM (ook met Carl). De overwinning in de super-finale stijlrijden in Mechelen (ik geloof ook 2005 met Carl) mag zeker niet ontbreken. En last but not least de deelname aan het EK Eventing in Saumur 2006 waar we met de Belgische equipe zilver behaalden (met Maestro).
[[{"fid":"16200","view_mode":"default","type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"korsten_e-mech04g00156.jpg","title":"korsten_e-mech04g00156.jpg","height":400,"width":600,"style":"height:400px; width:600px","class":"file-default media-element"}}]]
Wat voor een pony was Maestro?
Maestro was een specialleke… Maar zoals ik altijd zeg: “Van elk goed paard is een hoek af.” Zo dus ook bij Maestro. Maestro was superbraaf en goudeerlijk, maar hij had ook heel veel bloed en een heel grote vechtlust. Het moeilijkste voor hem was de dressuurproef. Hij kon perfect alle oefeningen en werd zelfs nog een keer provinciaal kampioen dressuur… Maar als hij zijn gedachten op die cross-hindernissen had staan, dan was het hopen op een ontspannen proef. In eventing is de dressuurproef heel belangrijk, dit moet goed zijn. Je moet hier de score laag houden, anders heb je bijna geen kans meer op een podiumplaats.
Verder zag je Maestro helemaal in zijn element. Vanaf het moment dat je de boots aandeed en de eventing cream begon te smeren ging zijn hartslag al omhoog. Ik vergeet nooit die keer dat ze de hartslag kwamen meten bij de keuring voor de cross. De veearts stelde vast dat hij een heel hoge hartslag had in ruststand. Maestro had namelijk al heel de dag door het raampje van de trailer naar de passerende cross-paarden staan kijken. Hij was dus al laaiend enthousiast. Na onze omloop werd er opnieuw hartslag gemeten en toen was hij lekker relax en was de hartslag zelfs lager dan bij de eerste meting.
Maestro wist perfect wat hij moest doen. Hij had een heel grote gallopade en een heel groot hart. Geen hindernis was te moeilijk, te technisch, te hoog of te breed voor hem. Ik denk dat ik vaak met mijn ogen toe boven de sprong heb gezeten. Ik vertrouwde hem voor 200%. We hebben dan ook nooit een alternatieve sprong moeten nemen. Hij heeft me nooit in de steek gelaten. Hij kende het geluid van de chronometer ook zo goed. De chronometer diende als geheugensteun voor mij. Op die manier kon ik weten of ik goed op schema zat in het parcours. Als ik te ver achter was dan moesten we een beetje bijbenen, met een simpele tongslag zaten we meteen een vitesse hoger. 550m per minuut, dat is niet niks voor pony-benen. We zaten bij de finish altijd perfect op de ideale tijd.
[[{"fid":"16201","view_mode":"default","type":"media","link_text":null,"attributes":{"alt":"korsten_e-tong05g0515.jpg","title":"korsten_e-tong05g0515.jpg","height":400,"width":600,"style":"height:400px; width:600px","class":"file-default media-element"}}]]
Wie heeft er na jou de teugels overgenomen van Maestro?
Na het Europees kampioenschap in 2006 is Maestro verkocht naar Italië, toen was hij al op een leeftijd van 13 jaar. Hij heeft nog met een jonge ruiter wat eventing gelopen in Italië. Ze hadden veel plezier met hem, daarna is het contact verwaterd.
Waar sta je nu 15 jaar na jouw titel? Nog steeds de eventingmicrobe in jou?
Na mijn ponytijd ben ik naar de paarden gegaan. Ik ben met mijn paarden nooit gestart in de eventing. Je paard moet daar echt geschikt voor zijn. Ik heb daar wel heel veel uit geleerd. Je moet je paard goed leren aanvoelen, weten wat de grens is en dressuur is O zo belangrijk.
De focus bij de paarden is meer naar jumping gegaan. Dat is de laatste 15 jaar niet echt meer veranderd. Ik begin steeds met een jong paard en probeer die fijn te scholen. Vanaf het moment dat ze goed te rijden zijn en een jaar of 6-7 zijn, dan mogen ze verkocht worden. Momenteel heb ik nog 2 jonge paarden samen met mijn partner. Dat is genoeg in combinatie met het werk. Terugdenken aan die zalige ponytijd was wel eens leuk! Een beetje nostalgie. Zoveel successen ga ik nooit meer behalen…
Morgen deel vier met Pieter Kenis ....
